می توان گفت تاریخچه طب سوزنی در ایران برمی گردد به تقریبا هشت قرن پیش. در واقع اولین بار در قرن 13 میلادی رشید الدین فضل الله همدانی این طب سوزنی را از کتب چینی آن دوره آموخت و کتاب های دارای موضوعات طب سوزنی را از زبان چینی به فارسی دری ترجمه کرد.
این کار رشید الدین فضل الله اولین جرقه برای ورود طب سنتی در ایران بود. اولین کتابی که او ترجمه کرد تنسوق نامه نام دارد؛ که اکنون در موزه ای در شهر استانبول در ترکیه نگه داری می شود.
پس از گذشت سالیان بسیار سر انجام در سال 1356 طب سوزنی با تصویب شورا عالی نظام پزشکی کشور به عنوان مکمل درمانی در کنار دیگر درمان های غربی مورد استفاده در کشور به رسمیت شناخته شد.
این دیر کرد برای تایید درمان با طب سوزنی باعث شد تا پزشکان زیادی در این رشته نو ظهور فعالیت نداشته باشند. کمبود پزشک در این زمینه هم موجب شد مراکز تخصصی اندکی برای خدمات دهی در این زمینه وجود داشته باشند. به همین خاطر اکثر کسانی که می خواهند با طب سوزنی درمان شوند ترجیح می دهند که به خارج از کشور سفر کرده و در آن جا به درمان بپردازند.
اگر فردی به این یادگیری طب سوزنی علاقه داشته باشد نمی تواند دوره های تحصیلات عالی را در ایران بگذراند زیرا هیچ کدام از دانشگاه ها هنوز چنینی رشته ای را برای تحصیل ندارند.
پس برای ادامه تحصیل باید به خارج از کشور سفر کند. این شراط سخت آموزش باعث شده تا تعداد افرادی که توانایی هایی در این خصوص کسب کرده اند بسیار اندک باشد. به گفته شورا عالی نظام پزشکی تنها سیصد پزشک در حیطه طب سوزنی اموزش های لازم را دیده و فعالیت قانونی دارند.